Week 10: Yellow Brick Road or how the journey has come to an end

We did it - love-it!

Week 10 draait helemaal om de Yellow Brick Road, het beruchte hindernissenparcours van de Marines dat aan het einde van de opleiding wordt gelopen. Ingedeeld in drie golven volgens onze kwalificatietijd op de mijl vertrokken we met bussen van de Marines naar de start. De gezonde spanning werd opgebouwd, sommige collega's fitten hun waterdichte GoPro-camera op de borst, de laatste armen en benen worden ingesmeerd met anti-tekenspray. Eénmaal aan de start kon ik uit de startblokken schieten als eerste groepje van de derde golf, een halfuur nadat de eerste golf was vertrokken. Het duurde echter niet lang voor we al botsten op de laatsten van de tweede golf waardoor we bij een aantal hindernissen moesten wachten. Jammer, want ik wou voor mezelf de grens verleggen. Niettemin lukte het aardig snelheid te maken tussen de hindernissen op het zeer glibberige en modderige parcours. Een aantal collega's maakten een lelijke val van de touwen bij het rotsafdalen en op andere obstakels, gelukkig zonder veel erg! Wel spectaculair om te zien. De medic was niet voor niets aanwezig bij sommige hindernissen. 

Busje komt zo ...

Het hindernissenparcours eindigt met 'cardiac hill', een pittige klim waar je hartslag en je benen met elkaar vechten om op te geven. Eénmaal op de top wachtte een verfrissend bekertje water alvorens de laatste kilometers binnen te lopen naar de piste. Tijd om de restanten van de eerste en tweede golf maximaal in te halen en met een tijd van 1u04'47" over de eindmeet te komen. Op vijf na heb ik iedereen ingehaald. Jammer dat we in omgekeerde volgorde liepen, te begrijpen voor de tijdspanne, maar een aantal snellere lopers zaten vast achteraan en konden niet maximaal uit de ervaring halen wat ze gehoopt hadden. Niettemin veel sfeer onderweg, elkaar aanmoedigen en voor iedereen volgens de eigen mogelijkheden een mijlpaal. De befaamde 'Yellow Brick' werd ons dan ook uitgereikt op woensdag en is ongetwijfeld verantwoordelijk voor een bagagetoeslag 😆.

Nu dit avontuur ook ten einde loopt, wordt er heel wat teruggekeken op de unieke ervaring die we hier hadden waarbij we ongetwijfeld ook vrienden maakten voor het leven. Sommigen van ons zullen elkaar ongetwijfeld ook nooit meer terugzien en anderen maakten al concrete plannen. Het is een afscheid en tegelijk een begin van een wereldwijd netwerk. Ik ben dankbaar dat ik deze kans heb gekregen, dat het korps mij hierin steunt, met de interesse van de vele collega's, vrienden en familie en last but not least met de steun van mijn prachtig gezin en mijn fantastische vrouw. Special thanks as well to my roommate Pete who was the best roommate I ever had 😂. Morgen is er nog de officiële plechtigheid met diploma-uitreiking uit handen van de FBI-directeur himself.  Daarna begint de terugreis en ik kijk al uit naar mijn eerste kus op Belgische bodem 😁.

Week 9 done: up to graduation

Ook hier ging de aanslag in Luik niet onopgemerkt voorbij: iedereen informeerde wat er was gebeurd, waar Luik zich situeerde t.o.v. Gent en uitte medeleven. Hard en gruwelijk nieuws dat nog maar eens aantoont hoe gevaarlijk ons werk is. Ondertussen gingen de lessen natuurlijk verder: voor wie de film 'Captain Phillips' heeft gezien over de kaping van het schip 'Maersk Alabama' door Somalische piraten, ik kreeg deze week echte beelden te zien en we bespraken de case met de FBI negotiator die de onderhandelingen deed. Zoals altijd is het echte verhaal beter dan de film! Ook de Boston Marathon aanslag was één van de onderwerpen die aan bod kwam. Vrijdag ontvingen we ook ons borstnummer voor de Yellow Brick Road. Maandagochtend om 9 uur beginnen we eraan, in golven volgens snelheid. Supporter voor 499!

Iedereen begon deze week te beseffen dat het einde in zicht is. Er werden al praktische afspraken gemaakt en verspreid voor de laatste week over Graduation en over de terugkeer. Ik laat jullie nog even kennismaken met Hogan's Alley: een plein, een cinema, enkele winkels, een garage, een parking met verschillende auto's, enkele huizen ... alleen er woont en werkt niet echt iemand. Welkom in het trainingsdorp (ja dorp) van de FBI waar er kan geoefend worden met FX-munitie, blank munitie of gewoon droog. Levensecht en best realiseerbaar. Onvoorstelbaar dat we in België niet iets dergelijks hebben dat maar in de buurt komt. 

Toegangsweg naar het trainingsdorp Hogan's Alley

Woensdagavond was het ook Silent Auction: veiling voor het goede doel, de vereniging C.O.P.S. , die nabestaanden van gesneuvelde politiemensen ondersteunt (zorgden voor de COPS Kids Day waarover ik eerder vertelde). De bedoeling was dat wij zelf voor voorwerpen zorgden die we dan veilden onder onze studiegenoten. Een Belgisch ceremonieuniform en enkele kepies zullen voortaan ergens in een Amerikaans politiebureau uitgestald worden. Ik bood op een mooi gegraveerd burgerholster en schonk onze "nalatenschap" in de vorm van een straatnaambord met opschrift "FBI NA 272" aan de 'Boardroom'.

We kregen deze week ook nog een mooi souvenir van de klas 'Critical Incident Leadership' waarvan de docent mij in ieder geval zal bijblijven. Bedankt Vince!

Ondertussen aan het thuisfront contacteerde Het Laatste Nieuws de zone met vraag om een artikel te brengen over de opleiding hier (n.a.v. een tweet van het korps over International Night). We komen genoeg slecht in de media, dus mag goede pers ook wel eens. Het artikel verscheen in de weekendkrant van zaterdag 2 juni. De Amerikaanse collega's vonden het een leuk artikel: gelukkig voor hen kan Google online vertalen 😁. 

Ik wil nog even wat fauna en flora delen: tijdens het lopen kom je hier behalve de alomtegenwoordige eekhoorns ook herten tegen en soms zie je een bosmarmot (of groundhog). Dat zal ik moeten missen als ik thuis ga lopen.

Op zondag bezochten we nog het Smithsonian Air & Space Museum bij Dulles Airport met wellicht de grootste verzameling vliegende tuigen. Naast enkele van de eerste vliegtuigen, staat er een exemplaar van de Concorde, het beruchte spionagevliegtuig SR-71 Blackbird, de 'Enola Gay' die de eerste atoombom wierp op Hiroshima en de Space Shuttle Discovery. Echt de moeite waard! Ondertussen behaalde mijn zoon deze week zijn blauwe gordel in judo. Flink gedaan jongen! De laatste vijf dagen staan voor de boeg. Ik zal nog volop genieten van het einde van dit avontuur, maar ik mis jullie en kijk ernaar uit om terug thuis te komen!

Knutselen aan mijn bom tijdens 'Counterterrorism'

Bij de Space Shuttle "Discovery"

Lopen bij 28 graden en 85% luchtvochtigheid is geen zacht eitje

Week 8: from the Mile over 18 holes to the Murph

Week 8 ging aan een rotvaart de deur uit. Terwijl de vriendschappen hechter worden, mist iedereen ook het thuisfront harder. Dikke proficiat voor mijn dochter trouwens die deze week haar bruine gordel haalde op de judomat! Het blijft boeiend om de Amerikaanse maatschappij te ontdekken: het land is veel complexer dan we ons zelfs kunnen voorstellen. Verrassend trouwens om te zien hoe hard elke Amerikaan zich identificeert met zijn eigen staat, ondanks dat de Amerikaanse vlag zo prominent aanwezig is. Wist je trouwens dat Texas als enige staat haar vlag (zie foto bovenaan) op dezelfde hoogte als de Amerikaanse vlag mag laten wapperen omdat Texas als enige staat ooit een onafhankelijk land was? Uit de gesprekken met mijn Canadese collega blijkt trouwens hoe verrassend Canada qua samenleving en politiemodel veel harder lijkt op Europa dan op de VS. Maar geen slecht woord over gastvrijheid: ik word telkens met open armen ontvangen, meegenomen, begeleid en zelfs bedankt om hier te zijn! Deze week stond Texas Night op het avondprogramma - een andere traditie tijdens elke sessie - waarbij de grote Texaanse vertegenwoordiging ons verwent met Texaans eten en drinken. 

Ook het lesprogramma had terug enkele interessante momenten in petto o.a. met de bespreking en analyse van de Alabama Bunker Hostagetaking waarbij een kind van 5 jaar gegijzeld werd door een gefrustreerde Vietnamveteraan in een zelfgebouwde bunker, totdat de jongen bevrijd werd door het FBI Hostage Rescue Team en waarbij de gijzelnemer gedood werd. Beklijvende casus. Enkele andere leermomenten waren een zaak waarbij een belangrijke server van het "dark net" werd uitgeschakeld (met linken naar Nederland) en een ex-maffialid die samen met zijn FBI 'runner' kwam getuigen. Boeiend om het verhaal te horen van iemand die opgroeide in het Italiaans milieu en hoe de rekrutering van de maffia verliep. Hier geen foto's of details, betrokkene getuigde tegen een maffiabaas en leeft nu verder onder een nieuwe identiteit i.k.v. het 'witness protection program'.

Deze week ook de belangrijke kwalificatie op de 'one mile' om te mogen starten aan de Yellow Brick Road tijdens de laatste week. Voor mij persoonlijk geen probleem (onder de 10 minuten voor mannen, onder 11'30" voor de dames): ik wou mijn tijd uit de eerste week (6'46") verbeteren en hoopte onder de 6 minuten te duiken (ondanks advies dat dit wellicht te ambitieus was, iemand die mij zeer goed kent, noemde het zelfs "gek" 😜). Ze had gelijk, ik finishte in 6'04". Na een eerste kreet van frustratie, dan toch blijdschap! Een vijfde tijd en vier Europeanen bij de eerste vijf, toch iets om fier op te zijn. Solidariteit is ook een belangrijk deel van de opleiding: op een avond na de lessen liep ik dus samen met nog enkele anderen ook nog eens de 5 km challenge opnieuw met een collega die deze nog moest inhalen. Veel stress ook deze week bij heel wat collega's die zich ingehaald zagen door de deadlines van heel wat opdrachten. Dit was het moment waarop een dwangmatige planneuroot zijn vruchten afwerpt 😅.  Ondertussen lopen ook de resultaten vlotjes binnen. Ook daar telt het motto zoals tijdens de sportlessen: "Everything is a competition".

Forest Greens Golf Club

Na de 'Murph'

Het weekend was er eentje zonder roommate die even terugvloog naar het thuisfront. Maar aan vrienden en activiteiten geen gebrek. Ik liet me o.a. overhalen om te gaan golfen. Golfen? Is dat niet een rijkeluissport? Alvast minder in de VS en verrassend lastig en technisch; met een temperatuur van 28 graden en meer dan 80% vochtigheidsgraad ('s avonds waren er trouwens hevige onweders met grote overstromingen in de buurt van Baltimore, slechts 2 uren hier vandaan) zorgde dat voor een doorweekte outfit. Maar ik haalde de 18 holes, kon ook eens racen met een golfkar (boys and their toys 😆) en voor de kenners: ik slaagde erin een PAR-3 in effectief 3 slagen te putten. Voor de leken: een PAR-3 is een baan waar een ervaren golfer met slechts drie slagen de bal in de hole krijgt. Mijn coaches stonden erbij en keken ernaar 😂. For the record: puur geluk uiteraard en meestal had ik tussen de 8 en 12 slagen nodig (en miste de helft van de ballen), terwijl mijn golfmaten het in 5 à 7 slagen deden. But did it, got the T-shirt.  Om week 9 te starten (nog één weekend, ik begin af te tellen in aantal weekends!) deden we met een aantal vrijwilligers (lees: gekken) de "Murph" challenge. Deze sportieve uitdaging herdenkt de in 2005 in Afghanistan gesneuvelde luitenant en Navy Seal Michael "Murph" Murphy, wiens favoriete workout was: één mijl lopen, 100 x optrekken (pull-ups), 200 x push-ups, 300 squats en eindigen met één mijl lopen. Normaal draag je ook een kogelwerend vest van 20 pound (9 kilo), maar wij deden het zonder. Hoe je de oefeningen doet, mag je kiezen: ideaal zijn serietjes en wij gingen voor 20 series van 5 x optrekken, 10 push-ups en 15 squats. Totale tijd 47'50". Crazy workout, maar damn good! Achteraf kijk je als een zombie (zie foto hoger) 😏.

Enkele "Murph" finishers

Bedankje van de COPS Kids

FBI National Academy 272 coin

Week 7: honor the fallen & international night

Week 6 werd passend beëindigd met de Candlelight Vigil in Washington DC, waar op zondagavond duizenden politiemensen verzamelden om eerbetoon te brengen aan politiemensen die gestorven zijn "in the line of duty". Mooi en emotioneel moment, een perfecte aanloop naar de maandag van week 7 waar 120 kinderen wiens vader of moeder gestorven politiemensen zijn, op bezoek kwamen op de FBI Academy. Begeleid door 200 motoragenten uit het ganse land werden ze per bus van Washington DC naar Quantico gebracht, waar onze sessie zich de ganse dag ontfermde over de begeleiding. Af en toe een gevecht tegen de tranen, maar zo'n mooi gebaar. 's Middags maakten we hamburgers en hotdogs voor de kids. De organisatie is een vzw, genaamd COPS - Concern of Police Survivors, die zich inzet voor familieleden van politiemensen die gestorven zijn tijdens dienst. Tijdens deze week zijn er helaas ook heel wat deadlines die verstrijken voor opdrachten. Ook enkele (groep)presentaties staan op stapel. Woensdagavond stond 'International Night' op het programma, de avond waarop de internationale studenten hun land voorstellen aan de hand van nationale gerechten en/of streekproducten, bij voorkeur in hun uniform of traditionele kledij. Heel eventjes voel ik me een mengeling tussen ambassadeur, toerismebureau en flik 😀. Maar het enthousiasme bij de Amerikaanse collega's was bijzonder groot! O.a. de Belgische tafel was zeer populair. Gezien ze al kennisgemaakt hadden met Belgische bieren, heb ik een andere aanpak geprobeerd met Filliers jenever: met chocolade-, botergaletten- en speculoossmaak en de daarbij behorende eetbare varianten. Groot succes! De toeristische dienst van Gent sponsorde met enkele brochures en flyers; de producten waren op eigen kosten. Geen idee hoeveel extra toeristen volgend jaar naar ons land zullen komen, maar ik heb mijn best gedaan 😏. Op donderdag was er nog een interne herdenking voor gesneuvelde FBI-agenten en 'graduates' van de FBI National Academy. 

Washington Nationals vs New York Yankees in Nationals Park

Op dinsdagavond heb ik mijn eerste baseballwedstrijd bijgewoond en niet de eerste de beste: de Washington Nationals tegen de New York Yankees in het Nationals Park in DC. Nadat een hevig onweer losbarstte, werd de wedstrijd gestopt na de zesde inning met een 3-3 gelijkspel (een wedstrijd is officieel als er minstens 5 van de 9 voorziene innings kunnen worden gespeeld) en het stadion geëvacueerd. Tijdens het weekend bezochten we met 60 studenten Philadelphia, historisch belangrijke stad voor de Verenigde Staten. In Philadelphia staat de Independence Hall waar de 'Declaration of Independence' werd geschreven waarmee de 13 kolonies zich in 1776 onafhankelijk verklaarden van Groot-Brittannië. Dit was het ontstaan van de Verenigde Staten. In dezelfde kamer werd vervolgens ook de 'Constitution' of Amerikaanse Grondwet geschreven. Philadelphia is als één van de oudste Amerikaanse steden verschillend van bv. New York of Washington. Er hangt een andere atmosfeer, de straten zijn er smaller, er zijn heel wat oudere gebouwen (naar Amerikaanse normen) afgewisseld met moderne gebouwen. Ook de Philadelphia Police zette haar beste beentje voor met de 'Bomb Squad', het SWAT-team en het hondenteam (K9). Ook een bezoek aan het Delaware Valley Intelligence Center, een zogenaamd fusion center, waar alle politiediensten van een regio samenwerken. Je zou het een beetje kunnen vergelijken met een AIK bij ons, maar het gaat verder en er is ook een 24-uren-permanentie. Ook een bezoek aan het stadion van de Eagles, de American football club die vorig seizoen de beroemde Super Bowl won, was een unieke kans om zelfs tot in de loge van de eigenaar te komen. Een week met heel wat emoties en variatie kwam hiermee alweer tot een eind.

Hier werd geschiedenis geschreven: de 'Declaration of Independence' en de 'Constitution'

Op de voorgrond: de Independence Hall

In de loge van de eigenaar: Philadelphia Eagles stadion

Week 7 knocking at the door

Met Grote Smurf in de Belgische ambassade

De bespreking van de active shooter in Las Vegas Mandalay Bay bracht de relativiteit van de grootte van een politiekorps aan het licht: circa 1100 politiemensen voor Gent met een bevolkingsaantal van 265.000 en circa 3200 voor Las Vegas Metropolitan Police met een bevolking van 1,6 miljoen en een maandelijks bezoekersaantal van 3 tot 3,5 miljoen! Als je natuurlijk rekening houdt met het feit dat de 'patrol department' of de interventiedienst allemaal solo wordt uitgevoerd, maakt dat een aanzienlijk verschil. Van 7 tot 16 mei is het National Police Week waarbij dagelijks verschillende evenementen plaatsvinden in Washington DC ter ere van de politiemensen. Toch wel een fenomeen dat bijzonder uniek is naar onze normen; we vieren als politiemensen naar mijn mening nog veel te weinig de verdienste en inzet van onze mensen, laat staan dat dit wordt ingericht als een nationale week (een dag zou al volstaan). Tienduizenden politiemensen vanuit de ganse VS en daarbuiten komen naar Washington om aan allerlei herdenkingen en gebeurtenissen deel te nemen: een 5 km-loopwedstrijd, een fietstocht, allerlei stands, ... Daarbij wordt veel geld ingezameld voor het goede doel: nabestaanden van gesneuvelde politiemensen en hulp voor gekwetste collega's. In 2017 sneuvelden liefst 129 politiemensen tijdens dienst in gans de VS. Straks om 16 uur vertrekken we trouwens met een aantal vrijwilligers per bus naar DC voor de wake - the Candlelight Vigil - waar duizenden politiemensen de gesneuvelde collega's herdenken. Normaal gebeurt dit aan het "National Law Enforcement Officers Memorial", maar wegens werkzaamheden dit jaar uitzonderlijk op de National Mall. De wake is om 20 uur (02.00 u in België) en kan rechtstreeks online gevolgd worden: http://www.nleomf.org/candle-light-vigil-wall/ 

Op zaterdag was het EU Open Day naar aanleiding van de Europese feestdag op 9 mei. Alle ambassades van de Europese Unie openen hun deuren voor het grote publiek. De ideale gelegenheid dus om mijn collega's even mee te nemen op reis naar België en ze te laten kennismaken met lekkere chocolade, echt bier en echte frieten. Ze plagen me trouwens graag met "French fries" om dan te zeggen dat het eigenlijk "Belgian fries" zijn. Als je trouwens wilt weten waarom ze in het Engels zo genoemd worden: het zou komen van het oude Engelse werkwoord "to french" wat betekent "in langwerpige stukjes snijden". Laat het dus voor eens en altijd duidelijk zijn: de frieten zijn van ons 💪😏. Het was ook even een kleine reünie, met Mieke van mijn eigen promotie (47 Prom) en David van het jaar na mij (48 Prom). Ongelooflijk om in Washington DC twee mensen tegelijk te ontmoeten waarmee ik samen op de School voor Onderofficieren in Zedelgem zat en 23 jaar lang niet in levende lijve heb gezien! Echt leuk om ze terug te zien en hopelijk kunnen we er nog een vervolg aan breien voor ik vertrek. Na de culinaire uitstap was het tijd om nog een stop te maken op Arlington National Cemetery: het telt ongeveer 400.000 graven waarvan de meeste van militairen en het is ook de rustplaats van de Onbekende Soldaat. We woonden de "change of the guards" bij.

Tombe van de Onbekende Soldaat

Vandaag is terug een lichting aangekomen om te starten met de opleiding voor nieuwe FBI-agenten. Een leuk detail uit de opleiding (ik herinner mij nog de discussie hierover bij ons): in de opleiding worden de FBI-rekruten gepeppersprayed (overvloedig!) waarna ze één minuut een lijf-aan-lijfgevecht moeten doen, vervolgens een minuut een dummypop te lijf gaan met de wapenstok om dan transitie te doen naar vuurwapen (FX) en enkele schoten te vuren op de target. Daarna volgt decontaminatie. Zo leren ze dat gebruik van pepperspray vaak ook jezelf contamineert en dat je toch nog moet in staat zijn te handelen! Stof tot nadenken! 

Deze ochtend stond ik om 7 uur al op de looppiste om een intervaltraining van 4 mijl (6,4 km) te doen (rondje piste, trappen af en op naar de Finse piste en zo driemaal). Gisteren was het 34 graden, deze morgen nog 20 graden met een heerlijke miezerige regen. Het ontbijt smaakte des te beter. Voor de nachtraven: geniet even mee online van de Candlelight Vigil, voor de anderen tot later!

FBI New Man Training 😅

Vochtige ochtendtraining

Coin van de Belgische Liaison Officer in de US

Week 6 is gestart: van Quantico tot New York en terug

Beveiliging bij Trump Tower - New York

Week 6 is ondertussen begonnen en ik probeer de afgelopen week samen te vatten in een nieuwe blogpost. Een aantal interessante sprekers blijven mij boeien en ideeën geven om mee aan de slag te gaan. De uiteenzetting over PTSD en zelfmoord bij politiemensen was aangrijpend. Gesprekken met collega's nadien deden heel wat belletjes rinkelen en het was fascinerend om te zien hoe we allemaal worstelen met een accumulatie van incidenten doorheen onze jaren in blauw, die we zelden met elkaar delen (macho's als we zijn). Ik was nog op zoek naar een onderwerp voor mijn bachelorproef voor volgend jaar (ik kan met vreugde melden dat ik ook mijn tweede jaar bachelor maatschappelijke veiligheid succesvol heb beëindigd) en dacht eerst aan 'Active shooters', omdat ik hier heel wat interessante cases heb gezien. Maar de omstandigheden in de USA zijn helemaal verschillend en het topic is voor ons minder een issue. Na de bespreking van PTSD ben ik echter overtuigd van mijn onderwerp. We doen er te weinig rond, hebben er eigenlijk niet echt aandacht voor. We denken nog te vaak dat PTSD alleen komt na een ernstig incident, maar heel wat politiemensen worden geconfronteerd met accumulatieve PTSD, zijnde een opeenstapeling van gebeurtenissen doorheen de carrière. Cijfers in de USA tonen dat maar liefst 24% van de politiemensen onderhevig is aan een vorm van PTSD. De gemiddelde leeftijd van politiemensen ligt ook ruim 10 jaar onder de gemiddelde Amerikaanse leeftijd. Stof tot nadenken bij een pensioendebat!

Ter gelegenheid van een diner aangeboden door de International Association of Chiefs of Police namen we met enkele collega's deel in ons uniform. Dat leverde enkele leuke foto's op, waar deze eentje van is. Verrassend genoeg kreeg ik veel positieve reacties over het Belgisch ceremonieuniform, terwijl we er in eigen land niet zo enthousiast over zijn. De challenge op woensdag was een heuvelachtige 5 kilometer bij veel te warme temperaturen. Niettemin een vierde finishtijd met 23 minuten waar ik zelf heel blij mee ben, zeker gezien ik gans de tijd alleen moest lopen, want de top drie was veel te snel en de rest kon mij dan weer niet volgen. De USA blijft toch verbazen: een land waar je als 15- of 16-jarige al met een auto mag rijden, maar waar je een strafblad oploopt als je alcohol drinkt onder de 21 jaar! Een land waar je als 18-jarige mag stemmen of als militair naar oorlogsgebied mag vertrekken, maar geen biertje mag drinken. Als ik dan vraag hoe dat gaat in het leger (want naar ik mij heb laten vertellen, leer je daar drinken 😇), is het antwoord: hier ook, maar als je betrapt wordt, zit je in de problemen! Een land waar in veel staten burgers gewapend mogen rondlopen, zichtbaar of verborgen dracht, zonder enige vorm van screening, vergunning of training. Een land waar elke dag politiemensen worden neergeschoten. Een land toch ook gekenmerkt door immense verschillen tussen de staten en haar burgers. Maar ook een land waar de blauwe familie echt bestaat en elkaar broeders en zusters noemt, een land waar dienstbaarheid en "community service" belangrijke begrippen zijn, een land dat nog dweept met helden. Een land waar ik ontelbare keren "sir" wordt genoemd; een land waar een uniform nog een uniform is en uitstraling heeft. Zo had ik het geluk om de voorbije week naar een optreden te kunnen gaan kijken van de Norwegian Royal Guards Band en het US Marine Corps Silent Drill Platoon. Ik zag het US Silent Drill Team ooit één keer tijdens een militaire taptoe in Edinburgh Castle in Schotland in 1996 (toen ik zelf nog militair was): verbluffend gewoon. Dus dat wou ik niet missen, gratis en voor niets op de allereerste rij met als achtergrond het US Marine Corps Museum.

Met collega van NYPD ESU

Als schoolkinderen zo blij toen op vrijdagnamiddag de lessen voorbij waren en we met onze bagage (what's in a name) naar de bussen stormden om vervolgens bijna 7 uur onderweg te zijn door de avondspits naar New York, de City that never sleeps en dat ging voor ons ook op 😚. Onderweg geëscorteerd door enkele blitse State Police auto's en op de tonen van de oerklassieker van Frank Sinatra reden we begeleid door de NYPD uiteindelijk de Big Apple binnen. We logeerden in het viersterrenhotel Grand Hyatt vlak naast Grand Central Station en op wandelafstand van Times Square. Zonde van het mooie hotel: onze kamer was tweemaal zo groot als op de Academy en ons bed tweemaal zo breed en ons aantal uren slaap tweemaal zo weinig 😜. Voor de nieuwsgierigen: deze trip wordt niet door de FBI bekostigd, noch door PZ Gent, maar komt uit eigen zak. Het moet gezegd dat de NYPD voor een mooie groepsprijs heeft gezorgd! Eénmaal ingecheckt en opgefrist, stormden 162 oude pubers de straat op. Ik was in 2013 ook in New York, dus het was geen eerste kennismaking, maar de sfeer in de stad blijft uniek en het helpt als je 's nachts in een polo op straat kunt lopen. Na vier uren slaap (ja toch) en een turbo-ontbijt gingen we de bus op naar Floyd Bennet Field, een oude luchthaven uit WO II, waar de Special Operations Division (een beetje het DGO van de NYPD 😀) is gestationeerd. Behalve het bijzonder bijstandsteam (Emergency Service Unit of ESU) en het hondenteam, is dat ook de Aviation Unit met 7 helikopters en de cavalerie (Mounted Unit). Ook rijopleidingen zowel voor de auto, motor en fiets worden daar gegeven. We werden goed ontvangen met uitgebreide demonstraties, koffie en een lunchbuffet. Na de middag reden we naar het hoofdkwartier van de NYPD (het korps heeft ongeveer evenveel politiemensen als gans de Belgische geïntegreerde politie samen) waar we het indrukwekkend Joint Operations Center (JOC) bezochten: van hieruit worden grote evenementen en incidenten geleid. Er is ook 24/24 uur een permanentie. Ze hebben hier toegang tot liefst 12.000 verschillende camera's in de stad. Alle ploegen zijn zichtbaar op een kaart: door de ploeg aan te klikken krijgen ze toegang tot de camerabeelden van de dashcam in het voertuig of kunnen ze zien welk 'report' er het laatst werd opgesteld via de laptop in het voertuig. Een ander speeltje is het 'gun detection system': verschillende 'hot spots' beschikken over dit gesofisticeerde systeem dat het geluid van een schot herkent. Als dit gebeurt, weerklinkt er een alarm en worden de beschikbare camera's ter plaatse onmiddellijk 30 seconden teruggespoeld om te bekijken, zodat de ploegen kunnen gestuurd worden met maximale mogelijke informatie. Ook de nieuwsmedia en de sociale media worden voortdurend gemonitord. Onderaan de grote schermen loopt permanent een tekst met updates zoals over het verloop van een demonstratie of een overval die net gebeurd was met een beschrijving van de verdachte.

Rond 16 uur zat het bezoek erop en trokken we terug de straten van New York in. Om 20 uur werden we verwacht in het Italiaans restaurant Carmine aan Times Square. Zeven gangen en een optreden van de NYPD Pipes and Drums Band later rolden we naar buiten om het eten verder te degusteren tijdens een nachtelijke wandeling. Zondagochtend ontbijtbuffet op de stoep voor het hotel, waarna we vertrokken naar de pier om in te schepen op een boot van de brandweer (FDNY) en een kleiner model van de NYPD. Een mooie rondvaart bracht ons voorbij het Statue of Liberty en naar Brooklyn Bridge en op de middag terug aan land om in 50 seconden naar de 75ste verdieping van One WTC of de Freedom Tower (nieuwe en nog grotere skyscraper dan de oorspronkelijke twee WTC-torens) te worden gebracht. Het zicht van daarboven was adembenemend en tegelijk beangstigend om onder onze voeten de zwarte vierkanten te zien waar tot Nine Eleven de oude torens stonden. Een bezoek aan het beklijvend 'National September 11 Memorial & Museum' sloot het bezoek aan New York City af met een krop in de keel. Om 17 uur stipt vertrokken de bussen en om 23 uur besefte ik dat ik te weinig had genoten van de luxueuze bedden in het Grand Hyatt en dat ik toch een kussen had moeten lenen uit het hotel 😋. Zo, jullie moesten mijn schrijfsels even missen, maar hopelijk is dat met deze goedgemaakt. 

Carmine's Italian Restaurant ontvangt de NYPD Pipes & Drums Band

NYPD patrouilleboot

Times Square

Week 4: if it doesn't challenge you, it doesn't change you!

Week 4 was een uitdaging voor de conditie: elke dag sport met enkele uitputtende circuit trainingen. In de theorie hebben we gezien dat je best traint met een groene, gele en rode dag. Maar in de praktijk zijn alle dagen hier rood. De challenge deze woensdag - the cyclone - een parcours waarbij je gedurende vijf minuten elke minuut een andere reeks oefeningen doet en dat driemaal herhaalt (met een minuut rust ertussen) was een killer. Voorafgaand aan de challenge werd er gebeden voor twee collega's die doodgeschoten waren, ik denk dat de teller voor deze week op 5 staat! Dat kunnen we ons toch niet voorstellen dat er zoveel schietpartijen zijn waarbij collega's worden neergeschoten en zelfs om het leven komen. In dit geval was de oproep voor winkeldiefstal! En ja voorafgaand aan een gezamenlijke maaltijd of bij gesneuvelde collega's wordt er nog een gebed gedaan. Dat voelt voor mij wat vreemd aan. Ik heb er met enkele collega's over gesproken van wie ik merkte dat ze niet echt actief mee baden en die bevestigden mijn vermoeden: zelf waren ze niet echt praktiserend gelovig maar ze respecteerden gewoon het moment van bezinning. De meeste Amerikanen zijn echter nog wel heel actief in hun kerkgemeenschap. Je vindt er in allerlei soorten en je ziet er overal. Ze lijken in niets op de Europese katholieke kerken en kathedralen die wij gewoon zijn.  Ook de FBI Academy beschikt over haar eigen kapel waar erediensten worden georganiseerd.

De kapel in de FBI Academy

Eén van de interessante sprekers deze week was de voormalige kapitein van de USS Cole waar Al-Qaida een zelfmoordaanslag op pleegde terwijl het schip in de haven van Aden (Yemen) aan het tanken was. Deze week waren de avonden ook goed gevuld met huiswerk, wat ervoor zorgt dat ik goed op schema zit, maar waardoor er deze week slechts één blogpost is.

Het merk 5.11 is een bevoorrechte partner van de FBI National Academy en van Law Enforcement in de US in het algemeen en organiseerde voor ons een steak dinner. 270 steaks werden gegrild. En elke steak was eigenlijk goed voor drie volwaardige maaltijden. Ik snap waarom ze ons zoveel laten sporten 😆.  Er was ook een leuk cadeautje: een gegraveerd zakmes met het logo van de FBI NA en ons sessienummer. Ik kreeg deze week ook post van het thuisfront - heel leuk. Veiligheid wordt hier in ieder geval ernstig genomen: elk pakket en elke brief wordt geopend en dan krijg je die mooi dichtgeplakt met een stickertje 'Opened & Inspected' met de datum. Ik moet toegeven dat ik blij was dat het vrijdagnamiddag was en de best uitputtende week voorbij was. Onze collega van Europol had iets te vieren (zie persbericht) en een zwoele vrijdagavond is daar perfect voor. Vrijdagavond gaat altijd de riem eraf: geen huiswerk, enkel ontspannen en verbroederen. Maar dat de Belgen de dappersten der Galliërs zijn bleek toch maar op zaterdagmorgen 😛. 

Ik volgde ook een interessante lezing van een explosievenexpert van de FBI, die trouwens na de aanslagen in Brussel naar ons land is gekomen om te assisteren met het onderzoek. Diezelfde dag kwamen ook drie 'Chiefs' (vergelijkbaar met een korpschef bij ons) hun ervaringen delen.

Nu dat we vier weken ver zijn, maken veel Amerikaanse collega's er gebruik van om even naar huis te vliegen, waardoor de 'weekendgroep' dit weekend kleiner was dan anders. Ook mijn roommate vliegt even over en weer naar zijn gezin. Zaterdagvoormiddag was huiswerktijd en na de middag werden we gegidst door één van onze docenten langs het verleden van de Amerikaanse Burgeroorlog. We bezochten het slagveld van de Slag bij Chancellorsville, een belangrijke slag uit de Civil War. De avond werd afgesloten bij "Brock's Riverside Grill" in Fredericksburg met burgers en bier. Zondag wordt een huiswerkdag en de wekelijkse heuvelloop zal afhangen van de verrekking die ik vrijdag tijdens de training opliep. 

Gezond ontbijt

Kanonnen in Chancellorsville

Burgers & bier in "Brock's Riverside Grill"