 |
| We did it - love-it! |
Week 10 draait helemaal om de Yellow Brick Road, het beruchte hindernissenparcours van de Marines dat aan het einde van de opleiding wordt gelopen. Ingedeeld in drie golven volgens onze kwalificatietijd op de mijl vertrokken we met bussen van de Marines naar de start. De gezonde spanning werd opgebouwd, sommige collega's fitten hun waterdichte GoPro-camera op de borst, de laatste armen en benen worden ingesmeerd met anti-tekenspray. Eénmaal aan de start kon ik uit de startblokken schieten als eerste groepje van de derde golf, een halfuur nadat de eerste golf was vertrokken. Het duurde echter niet lang voor we al botsten op de laatsten van de tweede golf waardoor we bij een aantal hindernissen moesten wachten. Jammer, want ik wou voor mezelf de grens verleggen. Niettemin lukte het aardig snelheid te maken tussen de hindernissen op het zeer glibberige en modderige parcours. Een aantal collega's maakten een lelijke val van de touwen bij het rotsafdalen en op andere obstakels, gelukkig zonder veel erg! Wel spectaculair om te zien. De medic was niet voor niets aanwezig bij sommige hindernissen.
 |
| Busje komt zo ... |
Het hindernissenparcours eindigt met 'cardiac hill', een pittige klim waar je hartslag en je benen met elkaar vechten om op te geven. Eénmaal op de top wachtte een verfrissend bekertje water alvorens de laatste kilometers binnen te lopen naar de piste. Tijd om de restanten van de eerste en tweede golf maximaal in te halen en met een tijd van 1u04'47" over de eindmeet te komen. Op vijf na heb ik iedereen ingehaald. Jammer dat we in omgekeerde volgorde liepen, te begrijpen voor de tijdspanne, maar een aantal snellere lopers zaten vast achteraan en konden niet maximaal uit de ervaring halen wat ze gehoopt hadden. Niettemin veel sfeer onderweg, elkaar aanmoedigen en voor iedereen volgens de eigen mogelijkheden een mijlpaal. De befaamde 'Yellow Brick' werd ons dan ook uitgereikt op woensdag en is ongetwijfeld verantwoordelijk voor een bagagetoeslag 😆.
Nu dit avontuur ook ten einde loopt, wordt er heel wat teruggekeken op de unieke ervaring die we hier hadden waarbij we ongetwijfeld ook vrienden maakten voor het leven. Sommigen van ons zullen elkaar ongetwijfeld ook nooit meer terugzien en anderen maakten al concrete plannen. Het is een afscheid en tegelijk een begin van een wereldwijd netwerk. Ik ben dankbaar dat ik deze kans heb gekregen, dat het korps mij hierin steunt, met de interesse van de vele collega's, vrienden en familie en last but not least met de steun van mijn prachtig gezin en mijn fantastische vrouw. Special thanks as well to my roommate Pete who was the best roommate I ever had 😂. Morgen is er nog de officiële plechtigheid met diploma-uitreiking uit handen van de FBI-directeur himself. Daarna begint de terugreis en ik kijk al uit naar mijn eerste kus op Belgische bodem 😁.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten