Week 10: Yellow Brick Road or how the journey has come to an end

We did it - love-it!

Week 10 draait helemaal om de Yellow Brick Road, het beruchte hindernissenparcours van de Marines dat aan het einde van de opleiding wordt gelopen. Ingedeeld in drie golven volgens onze kwalificatietijd op de mijl vertrokken we met bussen van de Marines naar de start. De gezonde spanning werd opgebouwd, sommige collega's fitten hun waterdichte GoPro-camera op de borst, de laatste armen en benen worden ingesmeerd met anti-tekenspray. Eénmaal aan de start kon ik uit de startblokken schieten als eerste groepje van de derde golf, een halfuur nadat de eerste golf was vertrokken. Het duurde echter niet lang voor we al botsten op de laatsten van de tweede golf waardoor we bij een aantal hindernissen moesten wachten. Jammer, want ik wou voor mezelf de grens verleggen. Niettemin lukte het aardig snelheid te maken tussen de hindernissen op het zeer glibberige en modderige parcours. Een aantal collega's maakten een lelijke val van de touwen bij het rotsafdalen en op andere obstakels, gelukkig zonder veel erg! Wel spectaculair om te zien. De medic was niet voor niets aanwezig bij sommige hindernissen. 

Busje komt zo ...

Het hindernissenparcours eindigt met 'cardiac hill', een pittige klim waar je hartslag en je benen met elkaar vechten om op te geven. Eénmaal op de top wachtte een verfrissend bekertje water alvorens de laatste kilometers binnen te lopen naar de piste. Tijd om de restanten van de eerste en tweede golf maximaal in te halen en met een tijd van 1u04'47" over de eindmeet te komen. Op vijf na heb ik iedereen ingehaald. Jammer dat we in omgekeerde volgorde liepen, te begrijpen voor de tijdspanne, maar een aantal snellere lopers zaten vast achteraan en konden niet maximaal uit de ervaring halen wat ze gehoopt hadden. Niettemin veel sfeer onderweg, elkaar aanmoedigen en voor iedereen volgens de eigen mogelijkheden een mijlpaal. De befaamde 'Yellow Brick' werd ons dan ook uitgereikt op woensdag en is ongetwijfeld verantwoordelijk voor een bagagetoeslag 😆.

Nu dit avontuur ook ten einde loopt, wordt er heel wat teruggekeken op de unieke ervaring die we hier hadden waarbij we ongetwijfeld ook vrienden maakten voor het leven. Sommigen van ons zullen elkaar ongetwijfeld ook nooit meer terugzien en anderen maakten al concrete plannen. Het is een afscheid en tegelijk een begin van een wereldwijd netwerk. Ik ben dankbaar dat ik deze kans heb gekregen, dat het korps mij hierin steunt, met de interesse van de vele collega's, vrienden en familie en last but not least met de steun van mijn prachtig gezin en mijn fantastische vrouw. Special thanks as well to my roommate Pete who was the best roommate I ever had 😂. Morgen is er nog de officiële plechtigheid met diploma-uitreiking uit handen van de FBI-directeur himself.  Daarna begint de terugreis en ik kijk al uit naar mijn eerste kus op Belgische bodem 😁.

Week 9 done: up to graduation

Ook hier ging de aanslag in Luik niet onopgemerkt voorbij: iedereen informeerde wat er was gebeurd, waar Luik zich situeerde t.o.v. Gent en uitte medeleven. Hard en gruwelijk nieuws dat nog maar eens aantoont hoe gevaarlijk ons werk is. Ondertussen gingen de lessen natuurlijk verder: voor wie de film 'Captain Phillips' heeft gezien over de kaping van het schip 'Maersk Alabama' door Somalische piraten, ik kreeg deze week echte beelden te zien en we bespraken de case met de FBI negotiator die de onderhandelingen deed. Zoals altijd is het echte verhaal beter dan de film! Ook de Boston Marathon aanslag was één van de onderwerpen die aan bod kwam. Vrijdag ontvingen we ook ons borstnummer voor de Yellow Brick Road. Maandagochtend om 9 uur beginnen we eraan, in golven volgens snelheid. Supporter voor 499!

Iedereen begon deze week te beseffen dat het einde in zicht is. Er werden al praktische afspraken gemaakt en verspreid voor de laatste week over Graduation en over de terugkeer. Ik laat jullie nog even kennismaken met Hogan's Alley: een plein, een cinema, enkele winkels, een garage, een parking met verschillende auto's, enkele huizen ... alleen er woont en werkt niet echt iemand. Welkom in het trainingsdorp (ja dorp) van de FBI waar er kan geoefend worden met FX-munitie, blank munitie of gewoon droog. Levensecht en best realiseerbaar. Onvoorstelbaar dat we in België niet iets dergelijks hebben dat maar in de buurt komt. 

Toegangsweg naar het trainingsdorp Hogan's Alley

Woensdagavond was het ook Silent Auction: veiling voor het goede doel, de vereniging C.O.P.S. , die nabestaanden van gesneuvelde politiemensen ondersteunt (zorgden voor de COPS Kids Day waarover ik eerder vertelde). De bedoeling was dat wij zelf voor voorwerpen zorgden die we dan veilden onder onze studiegenoten. Een Belgisch ceremonieuniform en enkele kepies zullen voortaan ergens in een Amerikaans politiebureau uitgestald worden. Ik bood op een mooi gegraveerd burgerholster en schonk onze "nalatenschap" in de vorm van een straatnaambord met opschrift "FBI NA 272" aan de 'Boardroom'.

We kregen deze week ook nog een mooi souvenir van de klas 'Critical Incident Leadership' waarvan de docent mij in ieder geval zal bijblijven. Bedankt Vince!

Ondertussen aan het thuisfront contacteerde Het Laatste Nieuws de zone met vraag om een artikel te brengen over de opleiding hier (n.a.v. een tweet van het korps over International Night). We komen genoeg slecht in de media, dus mag goede pers ook wel eens. Het artikel verscheen in de weekendkrant van zaterdag 2 juni. De Amerikaanse collega's vonden het een leuk artikel: gelukkig voor hen kan Google online vertalen 😁. 

Ik wil nog even wat fauna en flora delen: tijdens het lopen kom je hier behalve de alomtegenwoordige eekhoorns ook herten tegen en soms zie je een bosmarmot (of groundhog). Dat zal ik moeten missen als ik thuis ga lopen.

Op zondag bezochten we nog het Smithsonian Air & Space Museum bij Dulles Airport met wellicht de grootste verzameling vliegende tuigen. Naast enkele van de eerste vliegtuigen, staat er een exemplaar van de Concorde, het beruchte spionagevliegtuig SR-71 Blackbird, de 'Enola Gay' die de eerste atoombom wierp op Hiroshima en de Space Shuttle Discovery. Echt de moeite waard! Ondertussen behaalde mijn zoon deze week zijn blauwe gordel in judo. Flink gedaan jongen! De laatste vijf dagen staan voor de boeg. Ik zal nog volop genieten van het einde van dit avontuur, maar ik mis jullie en kijk ernaar uit om terug thuis te komen!

Knutselen aan mijn bom tijdens 'Counterterrorism'

Bij de Space Shuttle "Discovery"

Lopen bij 28 graden en 85% luchtvochtigheid is geen zacht eitje